روند طاسی سر یا ریزش مو در آقایان همواره مرتبط با دورۀ میانسالی یا ردۀ سنی ۳۰ تا ۴۰ سال بوده است، ولی کارشناسان بر این باورند که، بهدلیل سبکهای زندگی امروزی، تعداد زیادی از جوانان در رده سنی ۲۰ تا ۳۰ سال با مشکل ریزش مو مواجه هستند. هرچند بیماری یا عمل جراحی ازجمله عوامل ریزش بیش از حد مو به شمار میآیند، کارشناسان بر این اصل که سبک زندگی یکی از عوامل اصلی تغییر در ردۀ سنی افراد تحت درمان ریزش مو هستند اتفاق نظر دارند. به گفتۀ لنورا، متخصص مو در بلگریویا، حداقل ۳ نفر از ۵ نفر بیمار با مشکل ریزش مو در اوایل ۲۰ سالگی خود به سرمیبرند و عوامل زیادی همچون فشار درسی و کاری یا نقل مکان در آنها ایجاد استرس میکند، که موجب شروع ریزش مو یا طاسی زودرس میشود. روند طاسی مو در مردان از ناحیه پیشانی شروع شده و سپس به فرق سر میرسد. نازک شدن تارهای مو از نشانههای ناخوشایند ریزش مو به حساب میآید، که پیشرفت آن مرتبط با دیهیدروتستوسترون است. دیهیدروتستوسترون (متابولیت قوی تستوسترون) یک نوع هورمون در بدن است و در افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد ریزش مو هستند موجب تضعیف فولیکول مو و در نهایت عدم رشد مو میشود.
بههنگام شانهکردن مو، اگر با علائمی همچون ریزش بیشازحد مو یا نازک شدن تارهای مو مواجه شدید، به مشاور پزشکی خود مراجعه کنید. اولین قدم تشخیص درست ریزش مو است. به گفتۀ لنورا، در گذشته راههای درمان ریزش مو کم بوده است، اما امروزه درمانهای متعددی همچون ترکیب داروهای پروپشیا و ماینوکسیدیل نتایج رضایتبخشی را به ارمغان آورده است و افزایش متقاضیان درمان ریزش مو گواه بر این اصل است.
درمان ریزش مو سیر تاریخی طولانیمدتی را از زمان انواع کاشت دردناک مو تا استفاده از کلاه گیسهای نهچندان برازنده گذرانده است. در سال ۱۹۸۶، ماینوکسیدیل بهعنوان یک داروی موضعی عامل ترمیم مو برای درمان ریزش مو، و در سال ۱۹۹۷، پروپشیا بهعنوان داروی جلوگیری از دیهیدروتستوسترون توسط سازمان غذا و دارو معرفی شدند. این دو دارو از بهترین و موثرترین درمانهای پیشگیری از ریزش مو و افزایش رشد مو به حساب میآیند و دوز مناسب این داروها تاثیر هفت برابر موثرتری را به بار میآورد، ولی اثربخشی این داروها، بههنگامی که درمان همراه با استفاده از تقویتکنندههای مو باشد، بهدرستی مشخص نشده است. به گفتۀ لنورا، همواره اقدام اولیه و پیشگیری راه کلیدی موثر در جلوگبیری از ریزش مو است.